16.08.08 ေန ့က တိုက္ရိုက္ေလလႈိင္း အစီအစဥ္ကို နားေထာင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အျမင္ ကို စာေရးလိုက္ပါတယ္။
" အျပဳတ္တိုက္ေရး " နဲ ့ " ေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးေရး " ဆိုတာေတြသည္ လမ္းစဥ္ မဟုတ္ပါ။ လမ္းစဥ္အျဖစ္ တသမွတ္တည္း ခံယူက်င့္သံုးရမည့္ အရာမ်ား မဟုတ္ ၾကပါ။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးတိုက္ပြဲကာ
ဦးေက်ာ္ဇံသာေျပာတဲ့ လက္နက္စြဲအျပဳတ္တိုက္ေရးကိုလမ္းစဥ္အျဖစ္လိုက္နာ က်င့္သံုးခဲ
ဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးသည္ လမ္းဆံုးေနျပီလား၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ၾကာျပီး မေအာင္ျမင္ၾကရတာလည္း၊ ဘာေတြလြဲေန၊ မွားေန သလဲ၊ မသံုးသပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။
ဒီကေန ့ အေျခအေနအရ ေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ေရွ ့တန္းတင္ထားျခင္းသည္ မွန္ကန္တယ္လို ့ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရကို ေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးေရး စားပြဲကို ေရာက္ေအာင္တြန္းပို ့ ေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြကို မဖန္တည္း ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ခက္ေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကိုေျပာရရင္ စစ္အစိုးရနဲ ့ပါဝါတူဖို ့ကို အတိုက္အခံ ေတြဘက္က ၾကိဳးစားၾကရပါလိမ့္မယ္။ တျပိဳင္နက္တည္းမွာလည္း စစ္အစိုးရ အင္အားခ်ိနဲ ့ဖို ့၊ ထိတ္လန္ ့ေၾကာက္ရြံ ့ဖို ့လည္းလုပ္ရ ပါလိမ့္မယ္။ စစ္အစိုးရမွာ စစ္အင္အား၊ လက္နက္၊ ေငြနဲ ့ သူ ့ကို ဝိုင္းရံေဖးမေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘက္မွာ Man Power လူထုအားပဲ ရွိပါတယ္။ လူထုအားဆိုတာကလည္း သံုးခ်င္သလိုသံုးလို ့ မရႏုိင္သလို လူထုအားသည္သာ ပဓါနဆိုတဲ့ ၁၉ ရာစုက အေတြးအေခၚလည္း ေခတ္မမွီေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ့ ပါဝါကို ယွဥ္ဖို ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့မွာ မိတ္ေဆြေကာင္း ႏိုင္ငံၾကီးတခုကို ရွာဖို ့လိုပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အေမရိကန္ ေပါ့ဗ်ာ။ သူ ့ဘက္က ထိထိေရာက္ေရာက္နဲ ့ လိုအပ္တဲ့ ကူညီပံ့ပိုးမႈ ့ရဖို ့ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ျပည္ပေရာက္ေရာက္အတိုက္အခံအဖြဲ ့အစည္းမ်ားရဲ့ အရည္အခ်င္းေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အကူအညီရေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ တတိယ အင္အားစုတရပ္ေပၚေပါက္ဖို ့ လိုပါတယ္။ အဲသည္လို စစ္အစိုးရနဲ ့ ပါဝါတူ အကူအညီတခုကို ရျပီဆိုရင္ စစ္အစိုးရသည္ ေဆြးေႏြးေရးစားပြဲကို မုခ်တက္ လာရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
