တစ္ညအတြင္း လူတစ္သိန္းေက်ာ္၏ အသက္ကို ၀ါးမ်ဳိခဲ့ေသာ နာဂစ္ေလ
မုန္တုိင္းသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အခ်ိန္တိုအတြင္း အေသအေပ်ာက္ အမ်ားဆံုး
ေသာ သဘာ၀ေဘး အျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္သြားေခ်ၿပီ။ မုန္တုိင္းၿပီးသည္ ႏွင့္ အနယ္
နယ္အရပ္ရပ္မွ ေစတနာရွင္ မ်ားက မုန္တုိင္းသင့္ေဒသမ်ားသုိ႔ တတ္စြမ္း သေရြ႕
သြားေရာက္လွဴဒါန္းရင္း လူ႔အသက္မ်ားကို ကယ္ဆယ္ခဲ့ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ပုဂၢလိကေစတနာရွင္တစ္ဦးအေနျဖင့္မုန္တုိင္းသင့္
ေဒသမ်ား သုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြား
ေရာက္သည့္အခါတုိင္း နာဂစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အနိ႒ာ႐ံုမ်ား၊ေၾကကြဲဖြယ္ရာ
မ်ား၊ ေဒါသထြက္ဖြယ္ ရာမ်ားကို မျမင္ရက္ ေသာ္လည္း ျမင္ခဲ့ရ၊ မၾကားရက္ေသာ္
လည္း ၾကားခဲ့ရသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကြၽန္း ဒုကၡသည္စခန္းတစ္ခုတြင္ ဖခင္ လက္ကို
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားေသာ သားအဖႏွစ္ဦးကိုေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ဖခင္ေရာသမီးျဖစ္သူပါ တစ္နာရီ မိုင္ ၁၂၀ႏႈန္းႏွင့္တုိက္ခဲ့ေသာ ေလျပင္း
ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ အေရျပားမ်ား စုတ္ျပတ္ညိဳမည္း မီးေလာင္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေန သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏အမည္က ကိုဘဦး၊ အလုပ္အကိုင္က ေရလုပ္
သား၊ နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ဇနီးႏွင့္ သား ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။သူက မုန္တုိင္း၏ ငရဲ ညကို ယခုလိုေျပာျပခဲ့သည္။
“ မုန္တုိင္းလာမယ္ဆိုတာကို ေရဒီယိုကလဲ ၾကားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ကေတာ့ မုန္တုိင္းဆိုတာ မဆန္းပါဘူး။ မုန္တုိင္း က်မယ္ဆိုတာသိေပ
မယ့္ ေတြ႕ေနက်လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ပင္လယ္ထဲကိုေတာ့ မထြက္ဘူး
ေပါ့။ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာတရႊီ ရႊီျမည္သံနဲ႔ ေလျပင္းစတုိက္သံကို ၾကားရ
တယ္။ ခဏအတြင္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုလည္း ယိမ္းယိုင္ ေနတဲ့အိမ္ေပၚက
ဆင္းခဲ့ ရတယ္။ ၿခံထဲက အုန္းပင္ေတြဆီကို ေျပးဖက္ထားရတယ္။ မ်က္စိ
ေအာက္မွာတင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကေလးက ေလထဲကို တစ္စစီပါ သြားတယ္။
တစ္ၿပိဳင္တည္း မွာပဲ ေရက တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အငယ္ဆံုးႏွစ္ႏွစ္သား
ကေလးကို လည္ပင္းေပၚမွာ ခြထိုင္ခိုင္း၊ ေျခာက္ႏွစ္သမီးႀကီးနဲ႔ ငါးႏွစ္သားလတ္ကို
အုန္းပင္ေပၚတြန္းတင္ၿပီး ဖက္ထားခိုင္းရ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္
အုန္းပင္ေပၚ တက္ၿပီး ခုနကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဖက္ ထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က
ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းလဲ မသိလုိက္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ ကလည္း
ေမွာင္လာတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ကယ္ၾကပါဆိုတဲ့ အသံေတြ၊ အေဖေရ၊ အေမ ေရ
အသံေတြၾကားေနရတယ္။ ေရကလဲ တက္လာ လိုက္တာ အုန္းပင္ေပၚက ကြၽန္
ေတာ့္ခါးဆီ အထိ ေရာက္လာတယ္။ သစ္ပင္ကိုဖက္ထားတာ ႏွစ္နာရီေလာက္
ၾကာေတာ့ လက္အံ ေသလာ တယ္။ လည္ပင္းေပၚက အငယ္ဆံုးသားေလးက
ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ဖက္ထားေတာ့ လည္ ပင္း အစ္ၿပီး အသက္႐ွဴလည္းက်ပ္လာ
တယ္။ ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္လည္း မုန္တုိင္းေၾကာင့္စုတ္ျပတ္သတ္ကုန္ၿပီ။ မ်က္လံုး
ေတြလဲ ဖြင့္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ လက္အံေသလို႔ ျပဳတ္က်ရင္ မိသားစု
ေလးေယာက္လံုး ေသရ ေတာ့မယ္။ လည္ပင္းအေပၚက အငယ္ ေလးက အတင္း
ဖက္ထားေတာ့ အသက္႐ွဴလည္း မ၀ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ေခါင္းကိုခါၿပီး အသက္႐ွဴ
လိုက္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းေပၚမွာ ထိုင္တဲ့သား ေလးက ေရထဲကို ျပဳတ္က်
သြား တယ္။ သြားႏွင့္ေတာ့ သားေလးရယ္။ မၾကာခင္ အေဖတို႔လဲ မင္းေနာက္ကို
လိုက္ရေတာ့မွာပါလို႔ နာနာၾကည္းၾကည္း ေအာ္လိုက္မိတယ္။ အခုေတာ့ ကြၽန္
ေတာ္ရယ္၊ သားရယ္၊ သမီးႀကီးရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္
ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီးမေတာင့္ထားႏုိင္
ေတာ့ဘူး။ စိတ္တစ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ လုိက္တဲ့အခါ ညာဘက္လက္မွာ ဖက္ ထားတဲ့
သားလတ္ ေရထဲကို ျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ အေဖလို႔ စူးစူးရွရွ ေအာ္လိုက္တဲ့
အသံကို ေရလႈိင္းကဖံုးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သမီးႏွစ္ ေယာက္တုိ႔ပဲ က်န္ေတာ့
တယ္။ သမီးႀကီးက သူ႔ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္က ေရထဲကို လႊတ္ခ်
လိုက္တာ ထင္ပံုရတယ္။ “ သမီးကို လႊတ္မခ်လိုက္ပါနဲ႔ အေဖရယ္ ” လို႔ ေအာ္ရင္း
ငို ေန တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသည္းေတြ ေပါက္ထြက္ မတတ္ ခံစားရတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္သားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေရထဲပစ္ခ်မလားဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္
ေသြး႐ူး ေသြးတန္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ အေဖလႊတ္မခ်
ဘူး။ သမီးရဲ႕ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလဲ အေဖ လႊတ္ခ် ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလို႔
ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သားအဖ ႏွစ္
ေယာက္ အုန္းပင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထား ရင္း ေရကတျဖည္း ျဖည္းက်
သြားတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ အုန္းပင္ေတြၾကားမွာ ေသေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သား
ေလး ႏွစ္ေယာက္အေလာင္း နဲ႔ အုန္းပင္ပိၿပီး ေသေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ
အေလာင္း ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ဖက္
ၿပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ငိုေနမိလဲ မသိေတာ့ဘူး။ အသက္ မေသတဲ့ တျခား
ရြာသားေတြလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဖ်ာင္းဖ်၊ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက ကေလး
အေလာင္းေတြကို ယူသြားတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္ဗ်ာ ” ဟု ေျပာျပသည္။
ဖခင္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း မ်က္ရည္တြင္တြင္က်ေနေသာ
သမီး ျဖစ္သူအား ကြၽန္ေတာ္က “ သမီး ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ၊ ဆာလို႔လား၊ ေရာ့-
ဦးဦးဆီက မုန္႔ေတြကို စား ”ဟု ေပးေသာ္လည္း မယူပါ။ “ ဆာလို႔မဟုတ္ဘူး၊
ေမာင္ေလးေတြကို သတိရလို႔ပါ ”ဟုေျပာ ရင္း ငိုေနရွာသည္။ သူတို႔သားအဖကို
ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်မိသည္။ သူတုိ႔၏စိတ္ ဒဏ္ရာမွာ ဘယ္အခ်ိန္
တြင္မွ ေပ်ာက္ကင္းမွာလဲဟု ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိေသာ္ လည္း အေျဖ
ကမရွိ။ ေစတနာရွင္၊ ေမတၱာရွင္၊ က႐ုဏာရွင္မ်ား၏ ကူညီေဖးမမႈ မ်ားက သူတုိ႔
အတြက္ လိုေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
YMG မွ ျပန္လည္ေဖၚျပပါသည္
